Als kleine jongen klom Remco in de hoogste bomen, over hekken en over balkons. Aan Nederlands, Engels, Wiskunde, Natuurkunde en Maatschappijleer had hij een hekel. Hij spijbelde met steeds grotere regelmaat, waardoor hij met de leerplichtambtenaar in aanraking kwam. Deze liet hem uiteindelijk vroegtijdig gaan omdat hij bijna achttien was.

Via het Arbeidsbureau vond Remco werk. Remco kreeg drie keer uitstel voor zijn militaire dienstplicht, maar moest uiteindelijk toch in dienst. Tijdens zijn eerste maand in dienst gingen ze op bivak. Het vroor tien graden terwijl Remco en zijn dienstmaten twee aan twee in een tentje lagen. Bij een boer hebben ze hooi gejat en daar hun tenten mee volgepropt, in de hoop het een beetje warm te krijgen. Een half jaar later gingen ze weer op bivak, maar nu vlakbij Nijmegen. ‘Leuk stadje zeker als het WK aan de gang is.’ Ze gingen elke avond stappen, gaven veel geld uit en overdag bouwden ze de tenten voor de vierdaagse op. Het was bloedheet en telkens als Remco zijn legerbroek oprolde, moest die weer naar beneden van de generaal. Het mooie weer hield aan. Hij werd het zat. Een week later belde hij op dat hij ziek was. Remco bracht zijn dagen vooral feestend door in de caravan van zijn ouders in Over- ijssel. Dat verhaal heeft hij drie maanden vol kunnen houden, totdat het echt lastig werd met de militaire politie. Net als de leerplichtambtenaar heeft ook de militaire politie Remco uiteindelijk zes weken voordat zijn tijd erop zat laten gaan. Tussen het feesten door werkte hij zo nu en dan voor zijn baas in Amsterdam. Zijn moeder zei regelmatig: ‘Moet je niet een beetje sparen, jongen.’ Hij is blij dat hij dat nooit heeft gedaan.

Een ander probleem dat Remco daags na het ongeluk trof, had te maken met zijn longspieren. Die werkte nog maar voor 25 procent waardoor zijn longen vol met slijm liepen. Er werd een tracheacanule bij hem aangelegd (een gaatje in de keel met een buisje eraan). Hierdoor kon Remco niet meer praten en moest hij door zachtjes ja en nee te knikken – aan de hand van een A 4’tje dat zijn vader en moeder omhooghielden met het alfabet erop zinnen maken. ‘Dat was zo frustrerend’. Een bijkomstigheid was dat tijdens het leegzuigen van zijn longen ‘soms zogen ze zo lang en was het alsof ik stikte’ hij zo nu en dan een hartstilstand kreeg. Dit gebeurde doordat de hartspier achter dat gat zat en de verpleegkundige tijdens het schoonmaken soms die hartspier raakte. ‘Door die hartstilstand zakte mijn bloeddruk, werd het zwart voor mijn ogen en omdat ik niet helemaal wilde wegvallen schudde ik automatisch met mijn hoofd. Wat weer niet mocht omdat ik in die tractie zat. Dat was allemaal geen pretje, maar dat ik niet meer kon praten vond ik echt verschrikkelijk’.

Na zijn intake volgt een reeks gesprekken met een psycholoog. Als dat goed gaat kan Remco over een half jaar starten met hormoonpillen. Oestrogeen heeft al enorme invloed op het lichaam en na een jaar zouden de operaties kunnen beginnen. Ik vraag Remco of hij op ziet tegen die operaties. ‘Ze hebben al vier keer mijn buik opengesneden, dan maken die paar operaties extra niet uit. Mijn blaas hebben ze weggehaald, mijn prostaat. Ik heb een stoma, ben aan mijn decubitus (doorligplekken) geopereerd. Het zijn best zware operaties, die transgenderoperaties, maar ik voel niets aan de onderkant. Ik wil graag dat mijn lichaam mooi wordt, dat het straks helemaal af is en geen half werk.’

Remco vertelt dat hij afgelopen augustus een goede vriend verloren heeft, Leen. Leen liep al tegen de zeventig, was met pensioen en had alle tijd. Ze hadden een enorme klik. Leen kwam twee keer per week op bezoek. Ze gingen er op uit, naar concerten, filmfestivals, de verjaardag van zijn moeder, samen een biertje drinken.

‘Aan mijn moeder,’ – Remco’s moeder die al jaren rond vijven eten voor haar en haar zoon klaarmaakt – ‘en Leen heb ik als eerste verteld dat ik een transgendertraject in wilde. Mijn moeder schoot in de lach, maar toen Leen zag dat ik het serieus meende, zei hij: “Als jij dat echt wilt, moet je dat doen.” Toen viel er een enorme last van mij af.’ Leen is in augustus plotseling op 72 jarige leeftijd overleden. ‘Dat is een groot gemis. Ze hebben de begrafenis van Leen voor mij opgenomen op DVD. Als zijn vrouw eraan toe is gaan we hem samen bekijken. Ik wacht op haar, ze moet er wel klaar voor zijn.’

Thuis is Remco omgeven door allerlei techniek. Aan de muur hangt een televisiescherm, aan zijn bed is een iPhone bevestigd. Voor zijn gezicht bevindt zich een computerscherm dat hij kan bedienen door een stipje op zijn bril, een headmouse. Naast zijn mond is een buisje bevestigd, als hij hierin blaast gaat de iPhone aan. Middels blazen kan hij door het bedieningspaneel van de iPhone navigeren. Hiermee kan Remco de gordijnen, de deuren, het licht, de telefoon, de tv, etcetera bedienen. ‘Je kunt eigenlijk niets, maar door de techniek kun je tegelijkertijd heel veel. Als ik in de middeleeuwen was geboren was ik al lang morsdood geweest’. Er volgt een gruwelijk verhaal over hoe en wat er gebeurt als je doorligplekken niet kunt behandelen en hoe je uiteindelijk zult bezwijken aan deze ellende. We moeten alle twee lachen om zijn plastische verhaal. ‘Toch fijn dat we nu leven en niet in de middeleeuwen’. Ik vraag hem of hij nog schrikachtig is in het verkeer. Niet per se in het verkeer maar als achter mij plotseling een kastdeur dichtslaat, of iemand in z’n handen klapt, of andere harde geluiden die ik niet zie aankomen, schrik ik mijn eigen rot en krijg ik accuut last van spasmen’. Tegen die spasmen krijgt Remco dagelijks medicatie. Ik vraag mij sowieso af of hij pijn heeft in zijn lijf. ‘Ja vierentwintig uur per dag, in mijn nek en schouders. De kapsels in mijn schouders zijn verdwenen, dat is net zoals met spieren die korter worden, als je je armen niet gebruikt verdwijnen je kapsels en dan heb je bot op bot. Beweging met behulp van een fysio zou goed zijn, maar dat heeft in mijn geval alleen maar zin als je dat dagelijks doet. Je krijgt helaas maar twee dagen per week vergoed, dus ja dat gaat niet.’ ‘En in je verdere lichaam voel je daar iets?’ ‘Ja, daar heb ik een branderig gevoel. Je hersenen zenden signalen uit, maar omdat mijn zenuwen zijn afgesneden geven mijn hersenen een pijnsignaal. Er lopen miljarden zenuwbanen door je lichaam.’