Als conceptueel kunstenaar zoek ik naar frisse handvatten om ‘grote vraagstukken’ op een persoonlijk niveau aan te kunnen pakken. Dit doe ik met behulp van aandachtig handwerk, ludieke guerrilla acties en poëtische interventies waarbij ik mijn publiek tot mede-maker omdoop.
Mijn koppeling aan mevrouw Prenen resulteerde in een met de hand gebonden map en een brief, een inleiding voor mevrouw Prenen om zelf aan de slag te gaan:
Beste mevrouw Prenen,
Vandaag is de vierde keer dat ik u mag bezoeken, met de missie u te portretteren.
Tijdens alle voorgaande bezoeken gaf u me het vertrouwen en deelde de verhalen die uw leven rijk is. Verhalen die me raken. Al luisterend zocht ik de juiste invalshoek voor een portret, wachtend op het ontspruiten van een idee dat tot beeld uit kan groeien.
Wie bent u?
U kwam in de jaren ‘50 als Duitse naar Nederland, bent dankbaar dat u niet op het recente verleden aangekeken werd en heeft ontzag voor de Joodse bevolking.
De liefde voor uw man, zijn tekeningen, schrijven en liefde voor de kunsten stralen uit uw huis.
Jullie kenden een rijke schare aan kunstenaars.
Met Godfried en zijn vrouw Pietsie Bomans deelden jullie een warme band en tegelijkertijd grapten Pietsie en u over de dienstbare rol van vrouw in een patriarchaat dat kort daarna tot aan nu aan het afbrokkelen is. “Dat waren andere tijden“.
Uw verhalen over beeldhouwer Mari Andriessen boeien me uitermate, gezien ik toevallig dit jaar het affiche voor de Februaristaking Herdenking mag ontwerpen. Uw verhaal over de keer dat uw man tegen Mari grapte -als intellectueel zijnde- wel als dokwerker voor het Monument Februaristaking te willen poseren, gaf me een goed idee voor de affiche van de Herdenking van dit komende jaar.
Zelden heb ik een zulk uitgesproken estheticus mogen ontmoeten als u. Uw gevoel voor kleur en handwerk siert u. Uw uitspraak over de jaren ‘50, ‘Nederland was zo lelijk’, resoneert met mijn aanschouwingen van onze hedendaagse Leenbakker-cultuur.
Ik mocht een DVD met de titel ‘Ik wil nooit beroemd worden’ lenen met een documentaire over uw overleden zoon; een voormalig cellist die door een hartstilstand hersenletsel had opgelopen. Tranen schoten in mijn ogen bij het beeld hoe breekbaar de mens kan zijn en hoe sterk u bent door deze situatie het hoofd te hebben kunnen bieden.
Wat een kracht heeft u. De humor, schaterend en grappend, tegelijk streng en serieus.
U komt uit een juristen familie en uw meeste familieleden wonen in Duitsland. Met warmte vertelt u over hun muzikale vermogens. De afstand en het steeds moeilijker reizen geeft u soms een solitair gevoel.
U omschrijft uzelf als ‘documentalist’, u houdt niet van vaagheid maar van feiten en die feiten verzamelt u in mappen. Mappen met knipsels, brieven archieven en overlijdens-berichten. Mappen gewijd aan uw man, zoons en dochter.
Uw huis is als een monument met vele kleine sculpturen, ingelijste tekeningen en grafiek. Al deze werken en documenten vertellen samen uw verhaal.
Wat kan ik nu aan dit totaalbeeld toevoegen?
Uw ‘documentalisme’ en tegelijkertijd zelf niet op de voorgrond willen staan zeggen veel over u. Ik kreeg de indruk dat het maken van een portret van u, in uw ogen, ‘een beetje gek’ was. Deze twee redenen gaven mij het idee geen afbeelding van u te maken, maar in plaats daarvan voor u met vlijt en in ‘uw’ kleuren en materialen, een handgebonden map. Een map als omvattend metafoor, als reservaat voor uzelf.
In deze map is ruimte voor u, de persoon die zelf nog niet ‘gedocumentaliseerd’ is, de persoon die tussen de documenten bestaat.
Toen ik u vroeg of u graag een document voor u zelf zou willen maken hoorde ik een voorzichtig “ja”, waarna u Duits begon te spreken van opwinding.
Ik wens voor u dat dit eenvoudige, handgemaakte object een stuk gereedschap kan zijn om te kunnen reflecteren, uw totaalbeeld te kunnen destilleren en om zo uw eigen portret samen te kunnen stellen. Mocht u daar behoefte aan hebben, dan help ik u daar natuurlijk graag bij.
Dank voor alle bijzondere momenten en uw vertrouwen,
Alle goeds,
Domenique Himmelsbach de Vries